Biz koltuklarımızda otururken bize hikayelerini anlatmak için bekleyen 3 kişi var: Melih, Cevdet ve Orhan. Evet ben de sizler gibi, Melih ve Cevdet’ten sonra Anday gelecek diye kısa bir an bekledim. Tahminim üzerine de isimlerini şairlerden almışlar, çünkü üç karakterimiz de şiir yazmayı çok seviyor.
Her biri kendilerine has farklı dertlere sahipken, Melih’in izlediği bir belgesel yüzünden dertlerine bir de ‘İklim Krizi’ ekleniyor. Yerli Greta Thunberg oluveriyor bir anda mahallede. Tabi mahalleliye iklim krizini anlatıp, iklim krizine çözümler bulmaya çalışmak sandığı kadar kolay olmuyor ve bu sıralarda da üçünün başına gelmedik olay kalmıyor.
Üç kişinin iç dünyasında baktığımızda ise dertlerinin temelinde farklı sebepler yattığını görüyoruz. Yaşanan ortak kayıplar, eskiye özlem gibi…
Volkan Çıkıntoğlu tarafından kaleme alınan oyun metni; oldukça dinamik, akıcı ve eğlenceli unsurlar barındırıyor. Diyalogların çok doğal işleyişi, gündem esprilerinin de eklenmesiyle Melih, Cevdet ve Orhan’ı bizden biri yapıyor ve sahneye çıktıları andan itibaren mahallede yaşayan bir komşu gibi hissetmemizi sağlıyor. Volkan Çıkıntoğlu, Kalabalık Duası oyununda da olduğu gibi Tek Kullanımlık Hikaye’de de İstanbul tasvirlerine sıkça yer veriyor ve bu da oyunu sıcacık kılıyor.
Kişisel fikrim olarak kendisinin İstanbul tasvirlerini çok seviyorum.
Tek Kullanımlık Hikaye, Gülhan Kadim tarafından yönetiliyor ve ona ödüller kazandırıyor. Oyunun ne kadar başarılı sahnelendiğini ödüller ile bile anlayabiliriz.
Oyuncular, yazar ve yönetmen üçlüsü ciddi bir uyum sağlamış olmalı ki bu enerji seyirciye tümüyle geçiyor. İsmail Sağır’ın, Murat Kapu’nun ve Meriç Rakalar’ın performansları için üçünün de oyunun yıldızı olduğunu söyleyebilirim. Canlandırdıkları karakterler, birbiriyle olan rol değişimleri, şarkılar söylemeleri, çeşitli sesleri taklit etmeleri çok başarılıydı, çok da keyifliydi biz seyirciler için.
Bazı eski apartmanların tepelerinde bulunan bir terasta geçen oyun dekoru; merdiven, bitmiş boya tenekeleri, inşaat paleti gibi malzemelerden oluşuyor. Bu malzemeler bazen bir taksi oluyor, bazen de bir ofis haline geliyor.
Dekor malzemeleri oyuna tatlı bir canlılık katmış olsa da dekorsuz bile aynı enerjiyi alacağımıza emin olduğum bir oyundu. Böyle hissetmemde oyuncuların, yazarın ve yönetmenin katkısı çok büyük.
Sabancı Vakfı ve Sakıp Sabancı Müzesi’nin üretim desteğiyle Kumbaracı50 prodüksiyonu olarak seyirciyle buluşan Tek Kullanımlık Hikaye, 60 dakika gibi de mini bir süreye sahip. Sosyal medya çağı sebebiyle çoğumuzun yaşadığı dikkat eksikliğini düşünecek olursak bu süre herkes için çok ideal. Oyunun kendisi ve süresi dikkatinizin dağılmasına izin vermiyor, oyun esnasında saatinize bakmayı bir an bile düşündürmüyor. Süre için oyunun diğer artı yönlerinden birisi diyebilirim.
Son olarak oyunda geçen ve çok hoşuma giden bir cümleyi de aklımda kaldığı haliyle paylaşmak isterim sizlerle: “Kaybettiğini unutmaya çalışmaktansa iyi ki vardı olarak hatırla!”
Kumbaracı50’nin izlediğim ilk oyunu olması vesilesiyle de ekibin bir kısmıyla bu oyun sayesinde sahnede tanıştığıma çok memnun oldum.
Emeği geçen tüm ekibi, yazarı, yönetmeni, oyuncuları tüm içtenliğimle tebrik ederim!
Oyunun Künyesi Yazan: Volkan Çıkıntoğlu Yöneten: Gülhan Kadim Yönetmen Yardımcısı: Ceyda Akel Oynayan: İsmail Sağır, Meriç Rakalar, Murat Kapu Sahne Tasarımı: Kolektif Işık Tasarımı: İsmail Sağır Kostüm Tasarımı: Riyana Tufanova Sahne Tasarım Uygulama: Efe Arslan, Zekeriya Ece Kostüm Asistanı: Efe Arslan Fotoğraflar: Sedef Turunç Topluluk: kumbaracı50 Seanslar Afiş
İstanbul Belediye Konservatuvarı'nda tiyatro bölümünü ve Devlet Güzel Sanatlar Akademisi resim bölümünden mezun oldu. Akademideki arkadaşları ile birlikte 'Akademi Tiyatrosu' adıyla bir tiyatro grubu kurdu ve oyunlar hazırladı. Şair Attilâ İlhan'ın kızkardeşi, sinema sanatçısı Sadri Alışık'ın eşi ve oyuncu Kerem Alışık'ın annesidir. 2014'te geçirdiği kalp krizi sonucu vefat etti.
Sahneye ilk defa Galatasaray Lisesi’nde ortaokul öğrencisi iken çıktı. Robert Koleji'nden mezun oldu. Küçük yaşlarda geçirdiği bir kaza sonucu sol ayağı sakatlandı. Tiyatro eğitimini ABD’de Yale Üniversitesi’nde aldı. 'Papaz Kaçtı' komedisi ile Dormen Tiyatrosu’nu kurdu. Türkiye’de sahnelenen ilk müzikal olarak bilinen 'Sokak Kızı İrma'yı sahneledi. Halkla ilişkiler alanında dünyaca tanınan bir isim olan Betül Mardin ile evlenmiş, sekiz yıl süren bu evliliğinden Ömer adlı bir oğlu dünyaya gelmiştir. Sanatçı hala tv yapımcılığı ve diğer kişisel gelişim dersleri verilmektedir.
Tiyatro, sinema ve dizi oyuncusu, şair ve eğitmen. Müjdat Gezen Sanat Merkezi'ni kurmuştur. Sahneye ilk kez Hırka-i Şerif İlköğretim Okulu'nda ilk piyesinde çıktı. Aynı yıl 'Doğan Kardeş' çocuk dergisinde şiirleri yayımlandı. Yine bu yıllarda İstanbul Radyosu Çocuk Kulübü'nde mikrofonla tanıştı. Müjdat Gezen aynı zamanda şair. 74 adet şiirden oluşan 'Şiirim Geldi Bırakın Beni' isimli bir albümü var. Albümde kendisiyle birlikte Savaş Dinçel, Mustafa Alabora, Perran Kutman, Ali Poyrazoğlu, Rutkay Aziz ve Sunay Akın gibi isimler yer alıyor.
Babası Selanik doğumlu bir Türk bürokratı, annesi ise Boşnaktır. Üniversitede kısa bir süre hukuk fakültesinde, daha sonra ise filoloji, felsefe, psikoloji ve sanat tarihi bölümlerinde okudu; ancak hiçbirinden mezun olmadı. İlk kez Dormen Tiyatrosu'nda oyunculuğa başlamış olan sanatçı, bir çok sinema filminde de rol almıştır. 48. Altın Portakal Film Festivali'nde 'Yaşam Boyu Onur Ödülü' aldı. Son yıllarda 'Ezel' adlı dizide oynayan sanatçı, 2013'te kalp krizi sonucu 77 yaşında hayata gözlerini yumdu.
Türk tiyatrosunun batılı anlamda kurucusu olarak kabul edilen Muhsin Ertuğrul, sinema alanında da Türkiye'de ilk önemli katkıları gerçekleştirmiş; 1922-1939 yılları arasında Türkiye’de film yapan tek kişi olmuştur. Ailesi, sahneye çıkmasına karşı çıktığı için baba evinden ayrıldı ve tiyatro eğitimi için Paris'e gitti. Çağdaş Türk tiyatrosunun temelini atan ve geliştiren Muhsin Ertuğrul'a 23 Nisan 1979'da Ege Üniversitesi'nce fahri doktor payesi verildi. Sanatçı, ünvanını almak ve sanat yaşamının 70. yıl kutlamalarına katılmak üzere gittiği İzmir'de 29 Nisan günü kalp krizi sonucu hayatını yitirdi.
Sahneye çıkan İlk Türk kadın oyuncudur. 'Yamalar' adlı oyunda, Emel rolü ile ilk kez sahneye çıktı. Asıl ismi Afife olan sanatçı, bu oyunda 'Jale' takma ismini kullanmış ve daha sonraları Afife Jale adıyla anılmaya başlanmıştır. Tiyatro kursları için açılan sınavı kazandı. Müslüman kadınların sahneye çıkmasının yasak olduğu dönemde, Darülbedayi (konservatuvar olarak açıldıktan sonra okul tanımından çıkıp bir tiyatro topluluğuna dönüşen; halen İstanbul Şehir Tiyatroları adıyla varlığını sürdüren sanat kurumu), Müslüman kadınların sadece kadınlara özel gösterilerde oynayacakları gerekçesiyle bünyesine almıştı. 1997’den beri sanatçının anısına Yapı Kredi tarafından 'Afife Tiyatro Ödülleri' düzenlenmektedir. Son yıllarını yatırıldığı Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesi'nde geçirdi ve orada vefat etti.
İlk kez 1964'te Ankara Devlet Tiyatrosu'nda sahneye çıktı. Eski eşi Oya Başar ile birlikte 'Güzel ve Çirkin' ve 'Sefiller' adlı oyunları sergiledi. 1998 yılında 33. Türkiye Hükûmeti'nde Kültür Bakanlığının vermeye başladığı Devlet Sanatçısı unvanına layık görülmüştü, ama bu ünvanı Nisan 2015'te geri alınmıştır. Her zaman dik duran ve politik mizahın öncüsü olan sanatçı, Beykent Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi'nde öğretim üyeliği yapmıştır. Kırca 2015 yılında yakalandığı karaciğer kanseri hayata veda etmiştir.