Sahnede, Montreal’den Ottawa’ya gittiğini öğrendiğimiz, araba kullanan bir kadın: Geneviève Bergeron. Araçta dinlediği şarkıyı hüzünle mırıldanyor: Ginete Reno’dan “Je ne suis qu’une chanson” ve bu, benim için oyuna şahane bir başlangıç oluyor. Kendisi bir avukat, uluslararası arabulucu. Mesleğiyle alakalı bir konferansın konuşmacısı olarak gittiği şehirde, kaldığı otelin 2121 numaralı odası oyunun da mekanı oluyor.
Geneviève’in odada yaşadıkları, yerinde göndermeler içeren mizahi bir üslupta aktarılıyor. Bu süreçte özellikle annesi ile yaptığı telefon konuşması önemli. Oda şartları ve otel hizmetlerine yönelik otel yetkilileri ile yaptığı konuşmalar, arabulucuk görevinin içeriğindeki detaylar ve dahası, üzerine uzun uzun düşünülecek cinsten veriler sunuyor bize. Ancak yansıyan bu eğlenceli anların sonrası, temeli öncelere dayanan bir tür cinnet haline sebep oluyor ve zaten oyuna konu olan ikinci kadın, Lübnan’lı sigorta hasar uzmanı LAyla’nın rolü tam da bu noktada başlıyor.
Mekan haliyle yine oda 2121. Cinnetin izleri odanın her yerinde. Mesleğini icra için olay yerine gelen Layla’nın burada yaptığı iki önemli telefon konuşması var: Biri kendi babasıyla olan, diğeri de odada bıraktığı kişisel telefonu çalan Geneviève’in annesiyle yaptığı konuşma. Birbiriyle akran bu iki bekar kadının ebeveynleri ile ilişkileri açısından benzerliklere tanık oluyoruz. Sürpriz bir şekilde gelişen aralarındaki diyalog, birbirlerine yaptıkları bir tür terapi gibi yansıyor bize.
Oyunun genelinde beni en çok etkileyen sahne, Layla’nın, pencere kenarındaki şiirsel tiradı. O an salondaki mutlak sessizlik, anlatım ve aktarımın başarısının göstergesi. Layla’nın bulduğu yöresel yemeklere tepkisi de beni çok duygulandıran bir andı. Ufak gibi görünen şeyler insan hayatında ne büyük bağ ve anlamların işaretçisi. Oyun içinde iki ana kadın karakter harici ufak roller de var ki hepsi, sahnede hayranlıkla izlediğim Annick Bergeron tarafından canlandırılıyor. Farklı rollerin sahnede eş zamanlı görünür olması teknik olarak nasıl mümkün olabilir, diye düşünülebilir. İşte o noktada teknoloji giriyor devreye.
Ses ve görsele dayalı her tür dijital unsur gayet dozunda ve şık kullanılmış. Sahne tasarımı, yaratılan atmosfer oyuna çok iyi hizmet ediyor. Oyunun yönetmeni, aynı zamanda yazarı olan Wajdi Mouawad, İstanbul Tiyatro Festivali izleyicilerinin yabancı olmadığı bir isim. 2017 yılında yazıp yönetmekle kalmayıp, bizzat kendisinin oynadığı “Yalnız” adlı oyunu izleyenlerin, bu oyun öncesi heyecan ve beklentisi büyüktü. Zira bu, salt aynı yazar elinden çıkma bir oyun olmanın ötesinde, Yalnız’dan sonra, yazarın “Domestik” serisindeki devam oyunuydu.
Açıkçası ben Yalnız’ı izleyememiştim ancak yansımalarını çok iyi hatırlıyorum. Bu nedenle yüksek beklenti ile gittiğim salondan, festivale yaraşır güzellikle bir oyun izleyerek ayrıldım. Oyun içindeki bazı durağan anlar, anlatılanların, izleyici süzgecinden geçiş süreci gibi yorumlanabilir. Ancak bana biraz fazla geldi çünkü oyun süresi böylelikle tek perde 130 dakikayı buldu. Ve lakin öyle güzel bir oyunculuk sergileniyor ki bir önceki sözüm devre dışı kalıyor.😊
İzlerken, bu oyun ülkemizde sahnelense kim yönetir ve oynar diye düşündüm. Yönetmene dair net bir fikrim yok ancak oyuncu için ilk andan itibaren Tilbe Saran belirdi aklımda. Kim bilir belki olur.😊
Bu, benim için 27. İstanbul Tiyatro Festivali’nin kapanış oyunu idi. Dilerim herkes için verimli bir dönem olmuştur. Emeği geçen herkese teşekkürler.
Oyunun Künyesi Yazan, Yöneten: Wajdi Mouawad Sahneleme Asistanı: Alain Roy Dramaturji: Charlotte Farcet Skenografi: Emmanuel Clolus Işık Tasarımı: Éric Champoux, Éric Le Brec’h Kostüm Tasarımı: Emmanuelle Thomas Video Tasarım ve Uygulama: Dominique Daviet, Wajdi Mouawad Müzik: David Drury Müzik Direktörü: Christelle Franca Ses Tasarımı: Michel Maurer Makyaj: Angelo Barsetti Oynayan: Annick Bergeron Dış Sesler: Annick Bergeron, Christelle Franca, Aimée Mouawad, Wajdi Mouawad Topluluk: LA COLLINE ULUSAL TİYATROSU Tür: Dram Seanslar Afiş
