Sezonun 45. oyunu henüz çok yeni olarak açılmış olan Kült Sahne‘ de izlediğim Sayın Yargıç oldu. Umarım uzun ömürlü olur ve ben de hep iyi oyunlar izlerim. Sayın Yargıç metin olarak hiç yabancısı olmadığımız bir kurgu evreninde. Kadını annelik ile kutsal bir şekilde tabulaştırma, çocukluk travmaları sebebi ile ötekileştirme (travma yaşayan birey hem kendisini ötekileştiriyor hem de tabii ki toplum), kadınlığın sabit güzellik normlarını yine vurgulama (topuklu ayakkabı gibi, kılık kıyafet gibi), akrabalarının olması iyi bir şey midir yoksa tam tersi kabus mudur diye ortaya atma ve nicesi.
Özelikle topuklu ayakkabıda parmakları oynatmasını ve her birine verdiği tiplemeler ile benzerlikler sunmasında çok güldüm çünkü karakterimiz de taraklı bir ayağa sahiptir aslında topuklu ayakkabı sevmez ve rahat giyinmekten hoşlanır tıpkı benim gibi. Kendini toplumun kadına yakıştırdığı güzellemelerden uzak yaşamak ister; kendisinin ne kadar yapabiliyor olması meçhuldür ama ben öyle değilim ve buna çok sevinerek açıkça söyleyebilirim. Metnin sahnelenmesinden ziyade kadın oyuncuyu çok çok başarılı buldum.
Çocukluk travmasından başarılı bir avukata dönüşmesi sırasında kendi penceresini Sayın Yargıç aracılığı ile aynalaması, toplumla yüzleştirmesi, dayısı, patronu, fabrika sahibi olan iğrenç insanların rolüne büründüğü sahnelerde gerek şivesi, gerek karakterleri yaratma biçemi, gerek hareket ve eylemleri ile onların vücut şeklini alması tam yerinde idi.
Oyunda esinlenme var mı bilemiyorum ama Seray Şahiner çok sevdiğim bir yazardır tüm eserleri ile birlikte özelikle Antabus ve yine aynı isimle Antabus olarak sahnelenip Nihal Yalçın oynamıştır ki her zaman tek kişilik kadın oyunu olarak ilk beş oyunda anacağım bir oyundur hem olağanüstü bir oyunculuk hem çok güçlü bir metin olarak. Gerek sahneleme, gerek kurgu gerek tarz ve performans olarak çok benzetme farkettim. Leyla oyunda türkü çığırarak acısını döküyordu, Sayın Yargıç’ ta ise oyuncu su ile misal. Severek izlediğim bir oyun oldu ama bence çok bilindik bir konu olsa da pataklayıp seyirciyi alaşağı edecek bir metin ile çok daha başarılı olabilir. Ama yine de iyi ki izledim diyebilirim. Uzun ömürlü olmasını temenni ederim.
Oyunun Künyesi Yönetmen: Velican Demirel Yazar: Emrah Aktürk Oynayan: Nalan Güreş Demirel Yapımcı: Alper Kaya Müzik: Umut Eser Topluluk: Evinde Tiyatro Tür: Trajedi, Dram Seanslar Afiş
