2023 Sinop Tiyatro Festivali 17 Ekim’de Başlıyor

79 doğumlu Fransız yazar Floran Zeller’in yazdığı bu oyun, yazarın, “Baba”, “Oğul” ve “Anne” olarak yazdığı serinin bizce en kıymetlisi. Oyun, birbirini tekrar eden sahnelerle bir ‘anne’nin modern eril aile yapılanmasında kayboluşunu, hayatının elinden kayıp gidişini ve bunu fark etmenin yarattığı psikolojik gerilimi bize tüm çıplaklığıyla aktarıyor. Oscar ödüllü yazarın bizlere de hayati perspektifler katabilecek bu çarpıcı metni, bir annenin bu savaşta verdiği irili ufaklı her mücadeleyi bizlere zekice ve sürükleyici merak unsurlarıyla içimize işlemeyi başarıyor. Bu başarıyla yazar ve yazdığı bu seri, tüm dünyada sinema ve tiyatrolarda büyük yankı bulmaya da devam ediyor. Tiyatro iN’in yapımcılığını üstlendiği, tüm provalarını Studio iN ve Moda Sahnesi çatısı altında gerçekleştirdiğimiz oyunumuz yeni sezonda da çeşitli sahnelerde sizlerle buluşmaya devam ediyor.

1. 2.. 3… 4…. 5….. Bine kadar sayacağım ve beynimi uçuracağım!!!
Bir adam sahneye gelip bunları söyler. Sonra hep birlikte saymaya başlarız.. Sayarken gülerek, gülerken ağlayarak; bir yalancıyı, bir babayı, bir fırıldak gazeteciyi, bir hastayı, bir çocuğu, bir sosyopatı, uyumsuzu, aykırıyı, ötekini, O’nun ağzından hikayelerini…

Naif Bey kardeşi ile birlikte çekmecesinden ayağına, ayağından çekmecesine gidip gelen, kendi halinde bir çoraptır. Bir gün kardeşi çoraplıktan sıkılıp istifa eder. Eşya mahkemesi Naif Bey’in yalnız başına çoraplık yapamayacağına hüküm verir ve onu atık eşyalar arasına sürgün eder. Naif Bey başına gelen bu olayı kabul edemez ve ne olursa olsun kendine tekrar bir iş bulmak ister. Bir süre araştırınca, önünde zor ama oldukça keyifli bir seçenek olduğunun farkına varır. Kukla olmak!

Çekyatla yapılmak istenen sanırım bu. ancak burada izleyici olarak “çekyat” beni biraz boğdu. çok sık tekrarlanması sanırım ilgimi kaybetmeme sebep oldu. ama bunun dışında “noo / edebiyat / sıkıntı yok kanka” çok tatlı etkiler yarattı. Dirmitle olan benzetmelere katılıyorum. bu belki biraz cümle kalıplarının tekrarı biraz müzikle kurulan bağdan kaynaklı olabilir. ama dirmit kadar duygudan duyguya sürüklendim mi? Hayır. Dirmit’in hikayesinde ağlarken kahkaha atmışlığım var. Bu benzetmelerin yapıldığını duyup gittiğim için bende biraz önyargı yaratmış olabilir. Ama sadece müzik ve tekrarlanan cümle kalıpları bir benzetme olabilir. Onun dışında benzediğini düşünmüyorum. 

“Büyülü gerçekçilik” akımının edebiyatımızdaki eşsiz örneklerinden birinin Sevgili Arsız Ölümolduğunu bilmeyen yoktur herhalde. Latife Tekin’in yarattığı renkli, samimi, uçsuz bucaksız evrende, hissettiklerinin büyüsüne kapılıp kolayca kaybolabilir her okur. Ele avuca sığmaz, kalıpları yıkan, bir tarafı her koşulda sessiz kabullenişleri düstur edinmiş, diğer tarafıysa isyan bayrağını çekmiş, sesini yükselten bir romandır. Biz kimiz, diye sorar ve hikâye aktıkça yanıtın kendiliğinden ortaya çıkışı şaşırtıcı olmaz. Bu yüzden Sevgili Arsız Ölüm’ün tiyatro afişini gören okurlarının heyecanlanmaması olanaksızdır. Hele ki Dirmit sahnede başrolü kapacaksa…

“Koroyu öldürerek başlayacağım işe.

Öyküyü anlatmaya devam etmesinler.

Tarihin akışını durdurmak, dramadan dışarı çıkmak istiyorum. Zamanın akışına, dünyanın kaderine hükmetmek.”

İsveç tiyatrosunun yükselen yıldızı İran asıllı yazar Athena Farrokhzad’ın yazdığı “Medea’ya Göre Ahlak”, Medea miti üzerinden ‘kadın’ ve ‘ahlak’ konularını tartışmaya açıyor. Yazar oyununu şöyle anlatıyor: “Bir kadın, bir anne ve bir mülteci olarak, bu bakışla “Medea”yı anlamaya çalıştım”. İnsanlığın en eski tartışmalarından “Ahlak” kavramının bir karakter olarak seyirci karşısına çıkaran oyun, izleyenleri cevap aramaya değil daha çok soru sormaya davet ediyor.

“Medea’ya Göre Ahlak, Yeni Metin Festivali 10 kapsamında İsveç Başkonsolosluğu ve Swedish Arts Council desteğiyle okuma tiyatrosu olarak seyirciyle buluşmuştur.”

Bir yandan baba-kız ilişkisine odaklanan metin, büyüme döneminde babalarının kız çocuklarıyla aralarına mesafe girmesinden bahsediyor. Canan, yıllardır babasına sarılmayı özleyen bir kız çocuğuyken, sonunda yüzleşiyorlar ve aralarındaki mesafe kalkıyor.  Canan kendiyle yüzleşerek, arkadaşıyla olan ilişkisiyle yüzleşerek, baba-kız ilişkilerinin çözümlenmesiyle, sahip olduklarını fark etmesiyle sonunda bir Femme Fatale karaktere dönüşüyor. Ve artık kendi hayatının baş rolü olmaya hazır hale geliyor Canan.