Yapı Kredi Afife Jale Tiyatro Ödülleri En Başarılı Yönetmen Adayları

Bu kısa özet sizde nasıl bir merak uyandırdı bilmem ancak oyun öncesi pek de heyecanlanmadığımı söylediğim dijital uygulamalar, ışık, müzik, dekor, kostümler ve muazzam Nihal Yalçın ve Onur Berk Arslanoğlu performansı  eklenince iş bambaşka bir noktaya ulaşmış. Bu kadarını beklemiyordum. Karmaşık hislerle çıktım salondan; hüzün, kızgınlık, korku, acıma, merhamet.

Oyunun seyircide genel bir beğeni oluşturduğunu söylemek mümkün tabi ki. Ancak amaç “sadece” seyircinin beğeneceği bir iş yapmak olsaydı, oyuna milyonlarca lira harcamak gereksiz olurdu, bunun daha ucuz yolları da var. Amaç elbette seyircinin beğeneceği bir iş çıkarmak olmalı ama bunun yanında seyircinin beğenilerini geliştirici bir etkisi de olmalı oyunların. Aynen 2007 yılı Ankara DT oyununda olduğu gibi. Bir tiyatro, seyircisiyle beraber yükselir, onunla beraber gelişir, değişir. Sadece seyirci eğlensin diye oyun yapılmaz, bildiğim kadarıyla. “Yaşamak mı Yoksa Ölmek mi” oyununun Şehir Tiyatrosu versiyonunda, sadece seyirci beğenisi amaçlanmamış olabilir ama pek geliştirici olmadığını da söylemek gerekir.

Aslında hikayelerin merkezinde, bu topraklarda yaşayan Rumlar ve Cumhuriyet tarihimiz boyunca yaşanan siyasi ve toplumsal olayların, onların hayatlarında bıraktığı derin ve acı izler var.  Oyunlar mekan akışı olarak, odalarda saat yönünde, soldan sağa doğru ilerledi ve o dairelerde yaşayanların, Büyük Zarifi apartmanıyla kurdukları duygusal bağlar da aynı şekilde soldan sağa doğru artarak derinleşti. Bu tabi benim kişisel gözlemim. (Başak Başak’ın yazısından)

Hitchcock‘un John Buchan‘ın romanının beyazperde için ürettiği versiyonuyla uyarlamayı yaptığı romanına kattığı sanata ve popülariteye dair bir fikir edinmiş olursanız. “Çok Şey Bilen Adam” gibi bir filminde de oynadığı fotoğraf oyunu da oldukça normal bir insanı dahi heyecanlandırabilirken bu oyun da Türk geleneksel tiyatro kültüründen daha doğrusu geleneksel Türk kültüründen gelen gölge oyunları ile Türk izleyicisini nasıl tatmin edebileceğini siz düşünün. (Bilge Az’ın Yazısından)

Dünyaya müdahale etme yeteneğini terk ederek, “umut”u çağdaş hayat sisteminin kendisine vaad ettiklerinden ibaret görmeye çalışan çağdaş insanın trajik durumu, ışık, ses, dekor gibi temel sahne elemanları ile oyuncu arasında gerçekleşen zorlu bir mücadele aracılığı ile ifade edilmekte ve bu mücadele oyunun ana eksenini oluşturmaktadır. Adeta bir var olma mücadelesine ya da bir ‘varolabilme yarışı’ na dönüşen oyun düzeninde seyircinin hem eğleneceği hem de her noktasında kendisini bularak düşüneceği bir seyir süreci yaratır.