Ara Sahne Perdelerini ve Sezonu Tek Kişilik Oyunlar Festivali ile Açıyor

”Ben Yusuf Umut. Genelde böyle söyleyince hangisini kullanıyosun diye soruyolar. Ben ikisini de sevmiyom diyom. O yüzden ikisini de kullanıyom. Dedem demiş illa Yusuf koyun. Peygamber ismi, mübarek olur. Annem de Umut istemiş. İşte Yusuf Umut. Ben olmuşum.’’

Yusuf Umut, tanımlayamadığı ama vaz da geçemediği bir özgürlüğün peşinde kendi yolculuğunu anlatıyor. Acaba bu özgürlük, sınırlarından taşan Yusuf Umut’u en sonunda aradığı ortama yakınlaştırabilecek, onu çekyatların, kuralların, sınırların içinden kurtarabilecek mi?

Bi de buradan soralım;
Ne Olacak bu Yusuf Umut’un Hali?

Yan rol bir kadının yaptığı meslekle, en yakın arkadaşlarıyla ve ailesiyle yüzleşme hikâyesini anlatıyor.
Her zaman arkadaş kontenjanında görülen, kendi hayatında bile esas kızın arkadaşı olarak konumlanan bir kadın oyuncu karşımıza gelir ve hikâyesini bizimle paylaşmaya başlar. Alamadığı roller, en yakın arkadaşıyla, babasıyla, annesiyle olan ilişkisi ve toplum baskısı artık susamayacağı kadar ağır gelmeye başlar. Kendi hayatında başrol hissedememesi üzerinden çıktığı bu sorgulamada, hayatın içindeki iktidar ilişkilerine de göz atmayı unutmayacaktır.
“ O kendi hikâyesinin kahramanı ve ben bu sefer onun hikâyesindeki yan rol olmayacağım!”

“Bir cana kıymak her zaman cinayet midir?” Sorusuyla başlayan oyun, toplum tarafından her gün öldürülen “ötekilerin” sıradan konusunu anlatmaktadır. Görünmez olmakla görünür olmak arasındaki o ince çizgi nedir? Peki bir cana kıymak her zaman cinayet midir?

“Bugünün kazananı yarının kaybedeni olabilir.”

Tessa kültürlü, genç ve işinde çok iyi bir avukattır. İşçi sınıfı bir aileden gelip, tırnaklarıyla kazıya kazıya “oyunun” zirvesine çıkmıştır. Kovuşturur, çapraz sorgular ve kazanır.. Ancak beklenmedik bir olayla, kendisini bir anda eşikte, hukukun “erkek” gücü, ispat yükü ve ahlaki ayrımlarla boğuşurken bulur.

Suzie Miller’ın ödüllü oyunu Prima Facie, seyircileri duygu, mantık ve deneyimlerimizin “oyunun” kurallarıyla çatışıp çelişmesinin merkezine, hukuk sistemine davet ediyor.

Yüzyıllar önce inşa edilen “erkek” yasaların artık değişmek zorunda olduğunu bize kendi hikayesi üzerinden anlatıyor.

Duvara yazıyor; “Beklemek, ateşten daha yakıcı” 
Doğru mu? 
Anlatmaya başlıyor. 
Bitirebilecek mi? 
Bu efsunlu şehirde bir şeyler oluyor diyor. 
Aynı şeyi mi anlıyoruz? 
Ama şundan neredeyse eminiz: “Sen anlattıkça oldu bu dünya, sen yoksan o da yok. Hikayen varsa
yaşarsın, hikayen yok, sen de yok”
Adını bilmediğimiz birinden ölüm, rüyalar ve şehre dair bir hikaye.

Korkularından başka silahı olmayan bir adamın, silahları parçalanana kadar mücadele ettiği bir kavga. Bu kavgada anlatılanlar için, aslında bir başka Tutunamayan’ın hikayesidir diyebiliriz. Zaman zaman bir rehber olarak kullanmaya çalıştığımız Tutunamayanlar’da, Oğuz Atay bu türün (disconnectus erectus) tanımı için şöyle demiş; “Erkekleri, yalnız bırakıldıkları zaman acıklı sesler çıkarırlar. Dişilerini de aynı sesle çağırırlar. Genellikle terkedilmiş yuvalarda yaşarlar. Belirli bir aile düzenleri yoktur. Doğumdan sonra ana, baba ve yavrular ayrı yerlere giderler. Toplu olarak yaşamayı bilmezler ve dış tehlikelere karşı birleştikleri görülmemiştir. Belirli bir beslenme düzenleri yoktur. Başka hayvanlarla birlikte yaşarken onların getirdikleri yiyeceklerle geçinirler. Kendi başlarına kaldıkları zaman genellikle yemek yemeyi unuturlar. Bütün huyları taklit esasına dayandığı için, başka hayvanların yemek yediklerini görmezlerse, acıktıklarını anlamazlar. İçgüdüleri tam gelişmemiştir. Kendilerini korumayı bilmezler. Fakat -gene taklitçikleri nedeniyle- başka hayvanların dövüşmesine özenerek kavgaya girdikleri olur. Şimdiye kadar hiçbir tutunamayanın bir kavgada başka bir hayvanı yendiği görülmemiştir.”

-Tilkiler ve kötü kalpli itler?
-Onlar her yerdeler.

Nadia’nın bavulunda bir aile fotoğrafı. Halep’ten Aksaray’a, geçmişten yarına uzanan bir yol hikayesi. Masalların kabuslara karıştığı, paspasın bulaşıklarla yarıştığı, asık suratlıların ve iş buyuranların arasında geçen soluksuz bir hayat. Yollar, insanlar, camiler… Tilkiler ve kötü kalpli itler… Aman ne konuştun be Nadia! Sıcak suyla köpürt, soğuk suyla durula!

Hiç kimsenin, annesinin bile dönüp bakmadığı kayıp bir kız çocuğunun; Meryem’in hikayesini anlatıyor “Dansöz”. Meryem, dünyanın ağırlığını gövdelerinde taşıyan çocuklardan. Fakat günün birinde, duyduğu bir müzikle, bütün hikayesi aniden değişiyor: Meryem, kökleri kadim ritüellere kadar uzanan oryantali ve dans ettikçe daha da büyüyen gövdesindeki hafifliği keşfediyor. Bakışlar ilk kez üstüne çevriliyor. 

Tüm bakışların üstüne çevrildiği andaysa, Meryem, bakışın da kendi ağırlığıyla geldiğini; hatta bazen görülmenin en ağır yük olduğunu, bakanın neredeyse her zaman gördüğünden fazlasını talep ettiğini fark ediyor…

Buradan sonrası ise kıyamet!  

“Çölün tek gözü vardır, o da Allah’ındır. Tek Allah’ın nazarı üstündeymiş gibi oynayacaksın…”

Eşi ve kızıyla İstanbul’da yaşayan Yamaç, dedesinin ilerleyen rahatsızlığında yanında olabilmek için bir haftalığına Gelibolu’ya gider. İstanbul’a dönme hazırlığındayken oranın yerel bir radyosunda program yapma teklifi alan Yamaç için şimdi yeni bir dönem başlar.

Sınırların kaybolduğu bir dünyada kendi sınırlarını çizmeye çalışan editör yardımcısı genç bir kadın ve ona ait saksıda bir sardunya… Bir şeylere karar verilirken hiç ona sorulmuyor. Erkek arkadaşı kahve makinesinin yerini değiştiriyor, taksici nefret ettiği müziği açıyor, konferanslara, toplantılara hep o gidiyor ama hep gülümsüyor ve asla saygısızlık etmiyor! Hep sakin ve usturuplu… Sadece küçük bir ricası var. Krize neden olan küçücük bir ricası…
Yüzyıllar geçti değil mi?
Evrende bir dünya, suda bir hücre, yeryüzünde bir insan ve sınırlar…
Ve saksıda bir sardunya!

Beethoven’ın 250. Doğum gününde Tolstoy’un provokatif metni Türkiye’de ilk kez sahnede!

Kreutzer Sonat, Ludwig Van Beethoven’ın la majör, 9 numaralı, op.47 keman ve piyano sonatının adıdır. Karısının kendisini arkadaşı olan bir müzisyenle aldattığını düşünen Pozdnışev, bir kıskançlık krizine girerek karısını öldürür. Pozdnışev’in tek kişilik bir anlatı ile bütün evlilik sürecini gözden geçirdiği oyun müzik, kadın & erkek ilişkileri ve toplumun insan üzerindeki baskısını masaya yatırıyor.
Yeni Tiyatro Dergisi 8. Emek ve Başarı Ödüllerinde Yılın En İyi Yönetmeni Ödüllü Kreutzer Sonat sizlerle.

Mustafa Kırantepe, “Bir Alzheimer’ın Anıları” isimli tek kişilik oyunu ile, dünyamızın gerçekliğini, önümüze sermeye hazırlanıyor.

Bir insanın yaşadığı hayatın ne kadarı kader?
İçine doğduğumuz aile, çevre, coğrafya, dil, ırk, toplum ne kadar belirler yaşayacağımız hayatı?
Ya da biz seçseydik nasıl bir hayatı seçerdik?
Bizi biz yapan unuttuklarımız mı yoksa hatırladıklarımız mı?

“Bernarda”, Federico Garcia Lorca’nın ünlü eseri “Bernarda Alba’nın Evi” adlı oyundan yola çıkılarak Pelin Temur tarafından yeniden yazılmış tek kişilik yeni bir tiyatro metnidir. Oyuna adını veren Bernarda karakteri, ev içinde yas ilan ederek kurduğu otorite ile bildiğimiz tüm baskıcı rejimlerin küçük bir modelini oluşturur. “Otorite”nin kadın kimliğine uyguladığı cinsiyetçi baskıyı, sahnede 5 ayrı kadını canlandıran Özge Arslan’ın çarpıcı performansı ile izleyeceksiniz. “Bernarda” ile hem çok eğlenecek hem de reji, estetik ve oyunculuk gücü ile oyunun etkisinden kurtulamayacaksınız.

Meursault bu oyunda ilk ve son kez başından geçenlerin öyküsünü anlatıyor: Var oluşuna kast edenlerin öyküsünü…
Cinayet işlediği için değil ama annesinin cenazesinde sütlü kahve ve sigara içtiği için; üstelik bu ahlak dışı tavrını utanmazca kabul ettiği için idama mahkûm edilen Meursault’nun hapsedildiği hücrelerin sonuncusundayız… Birkaç gün önce Fransız milleti adına verilmiş bir kararla bir iki saat sonra devasa bir meydanda ibret-i âlem için kafası kesilecek olan Meursault’nun son dakikalarına tanıklık edeceğiz… Biz, karar açıklanırken duruşmada ayağa kalkması istenen seyirciler son kez onun karşısındayız.